Knjigu Dubrovačka zrcala čine tekstovi koje je Milišić pisao u periodu od 1977. do 1990. godine. Veći deo njih sada se prvi put pojavljuje u javnosti. Poslednji tekst štampan u Lausu je Život za slobodu, zbog kojeg je Milišić bio uslovno osuđen na sedam meseci zatvora bez prava putovanja u inostranstvo.
Jelena Trpković
Napomene priređivača
Pomoću knjige Dubrovačka zrcala, koja se sastoji od trideset i pet tekstova, šira publika će, najzad, i na jednom mestu, moći da se uveri u izuzetan esejistički talenat Milana Milišića. Poznati pesnik istog imena i prezimena ovde vlada urbanom proznom formom u slavu lokalne sredine i jezika.
Svoju književničku vrednost Milišić dokazuje upravo na ovom skliskom terenu – pretapajući lokalno u univerzalno. Tako ovi ogledi o dubrovačkom, preko jugoslovenskog, dodiruju sveopšta značenja – sve do metafizičkih i kosmičkih. Kao što znamo, ovakvu patetičku ivicu mogu i smeju da dodirnu samo najdarovitiji.
Vladislav Bajac
Milan Milišić nikada nije bio samo pjesnik. On je bio pisac koji savršeno vlada pjesničkim umijećima, a bio mu je dat sav poetski dar. Samo što je, za razliku i od velikih pjesnika koji bi zamucali čim bi se zatekli izvan stiha ili bi se u njihovim proznim tekstovima primjećivala teška muka, Milišić imao istu lakoću i u esejima, putopisima, književnim reportažama i tekstovima koji se jednako dobro otisnu i na novinski papir.
Jednako kao što je u istom registru doživljavao i spominjao Marina Držića i Johna Lennona, tako ni u svoje proze nije utiskivao nevidljivi zaštitni žig pjesnika koji bi ga branio od čitateljske grubosti.
Miljenko Jergović, Iz Predgovora
Milan Milišić je rođen 6. jula 1941. u Dubrovniku, gde je završio gimnaziju. Na Filološkom fakultetu u Beogradu diplomirao je na Katedri za opštu književnost i teoriju književnosti. Objavio je sledeće knjige pesama: Volele su me dve sestre skupa ( Beograd 1970), kao i prerađeno i dopunjeno izdanje Volile su me dvije sestre skupa (Sarajevo, 1989), Koga nema (Beograd, 1972), Živjela naša udovica (Čakovec, 1977), Zgrad (Beograd, 1977), Having a good time (Beograd, 1981), Mačka na smeću (Beograd, 1984), Tumaralo, pesme za decu, (Dubrovnik, 1985), i Vrt bez dobi (grafičko-pesnička mapa sa Lukšom Pekom, Dubrovnik, 1986). Bavio se novinarstvom i prevođenjem; sa Meri Milišić preveo je Hobita J. R. R. Tolkina. Dubrovačko kazalište Marin Držić izvelo je Milišićev komad Lov na blijedolikog, 1975.
Milan Milišić je poginuo 5. oktobra 1991. kao civilna žrtva u svom stanu u Dubrovniku. Posthumno, iz ostavštine, objavljene su sledeće njegove knjige: Stains, izbor pesama, prevod na engleski (Dubrovnik, 1993), Treperenje (Zagreb, 1994, Beograd, 1997), Nastrana vrana, pesme za decu (Beograd, 1995), Stvaranje Dubrovnika, u odabiru, Marka Vešovića (Sarajevo, 1996), prevod pesama Roberta Frosta Robert Frost – Izabrane pjesme (Beograd, 1996), Putopisi (Sarajevo, 1997), te isto izdanje u Zagrebu, 1997. pod naslovom Otoci (Geopoetika, Beograd, 2021), Mrtvo zvono (Split, 1997), Fleka, e (Zagreb, 2001), Dubrovačka zrcala (Geopoetika, Beograd, 2007), Unutrašnje stvari (Beograd, 2008) i Oficirova kći (Geopoetika, Beograd, 2011).
Godine 2005. grupa prijatelja objavila je spomen knjigu posvećenu tragično preminulom pesniku, pod naslovom Hommage Milišiću.
