Dvadeset godina posle smrti Milan Milišić nam se obraća izvanrednim, do sada nepoznatim književnim delom – romanom Oficirova kći. Tako žanrovski zaokružuje svoj višestruki talenat: posle temeljnog, priznatog pesnika i sjajnog esejiste, u Milišiću smo dobili i elegičnog romanopisca. Oficirova kći je počast jeziku, pripovest o odrastanju i nerazumevanju u nekada postojećoj domovini. Sisak, Šabac, Dubrovnik... Jugoslavija pre više od pola veka ogrnuta svečanim i setnim. Roman – elegija.
Pred nama je uzvišena tuga Milana Milišića.

Vladislav Bajac

Na ovoj pozornici kreću se, spojeni isprepletanim porodičnim i društvenim vezama, gubitnici preko kojih je prešla svom nemilosrdnom težinom istorija, oficiri raznih vojski, seljaci, ribari, propali dubrovački gospari, policajci, dečaci i devojčice, sluškinje, gazdarice, popovi i komesari. Porodica Milišićeve junakinje, devojčice Katice, takva je kakvu je mogao da sklopi samo ovaj prostor i njegove nestalnosti: „Majka se posredstvom tete Nicolette dogovara sa ilegalcem u Zagrebu, otac za to vrijeme u vojsci NDH, none simpatizer Italije, djed Dragomir folksdojčer, njegov sin u njemačkoj vojsci, baka Dara pomaže četnike i komuniste i sve ostale koji naiđu, dundo Damir šverca u Dubrovniku – luda kuća!“ Oni su kao oni putnici sabijeni u teskobu starog dubrovačkog tramvaja, čija će se poslednja vožnja završiti na (ne)očekivan način, koji je i metafora zajedničke sudbine i grubog kraja detinjstva; surovog, ali ipak potrebnog, otrežnjenja.
Milan Milišić je ostavio čitaocima ovaj rukopis kao deo svog dragocenog književnog zaveštanja, ugradivši u njega istančano poznavanje i razumevanje svog mediteranskog sveta, istovremeno otvorenog ka moru i prostranstvu, ali često skučenog i zagušenog jakim emocijama, naslagama tradicije i provincijalnošću...

Milan Ristović